Arka E Botes

Keshtu e kane quajtur: “Arka e botes”.
Rrefente tregime ne fotografi per jeten dhe ndodhite ne bote dhe nga historia. Te gjithe femijet me padurim e pritnin ardhjen e saj ne lagjen e tyre.
Sikur te kisha pasur mundesi ta shihja. Thone se kjo eshte kino levizese. Se ne ekranin e tij mund te shihen pamjet me te bukura dhe mesimet me te qmueshme. Me ishte ngulitur ne zemer si qudia me e parendomte e asaj kohe.
Mirepo, per fat te keq, ne qytet nuk ka asgje te ngjashme me te. Kjo ishte diq e veqante. Per kete shkak pronari i saj, axha Bajram, e kishte caktuar diten kur qdo qenie e gjalle mund ta shikonte ate.
Kishin kaluar gjashte dite, kishte ardhur edhe dita e shtate, e pronari i arkes se quditshme ende nuk ishte kthyer.

QDO PRITJE E KA FUNDIN

Ne fund erdhi momenti i lehtesimit. Sa na kishte gezuar kthimi i tij, pas pritjes se gjate. E degjuam zerin e borise se axhes Bajram dhe menjehere brofem drejt atij zeri.
Eh, sa e madhe qe eshte “Arka e botes” – si nje bjeshke. E ate e mban nje njeri i madh, ne gojen e te cilit gjendet nje bori e verdhe e bakrit, se ciles i bie dhe me te cilen e lajmeron ardhjen e tij. Femijet duartrokisnin dhe bertitnin nga gezimi, duke rropatur me kembe mbi toke, duke e pershendetur bartesin dhe ate qe mban.
Menyra se si ata e tregonin mikepritjen e tyre, tregonte gezimin e tyre te papershkruar se e shihnin ate. Kjo perseritet ne qdo vendbanim ku kalonte ai. Ky eshte moment i papershkruar i gezimit dhe festimit.

QDO GJE KA QMIMIN E VET

Gezimi e kishte kapluar sheshin “Minatori”. Lajmi perhapej neper te gjitha rruget, hynte neper qdo shtepi dhe qdo vesh. Te gjithe femijet, moshatare te mi ishin tubuar ne vendin e ngjarjes, pas vrapimit te furishem se kush do te arrinte me shpejte nga shtepia e tij. Qdo njeri duke i ngritur duart, deshironte te marre nje nga kater karriget e vetme qe i kishte axha Bajram.
I falenderuar qofte All-llahu qe axha Bajram me meshiroi mua dhe e kuptoi se nga te gjithe, une kisha me se shumti deshire per t’i njohur marifetet e “Arkes se botes”. Filloi t’i tubonte te hollat duke thene: “Femije, paguani para shfaqjes!” E ne e ngutnim qe sa me pare ta leshonte arken e vet, per te na i treguar magjite e veta.

NJOHES I MIRE I ZANATIT TE VET

Duke e lajmeruar fillimin e shfaqjes me bori, axha Bajram tha: “Vini re! Juve qe All-llahu ju ka dhuruar shendet dhe shqisa, per te degjuar dhe per te pare ate qe eshte e dobishme, shikoni neper dritaret e vogla ne arke. Zoti jua ruajte shikimin dhe jua mundesofte qe ta kuptoni qellimin e asaj qe do t’ju shfaqet!
Femije, para jush jane tri mesime, secila ne dhjete fotografi. Mos e leshoni ndonjeren, se nuk do ta kuptoni porosine. Jeta pa porosi eshte e padobishme. Mesimet jane ne forme tregimesh. Shikojini ato dhe degjojini ato me kujdes, duke mos e kthyer vemendjen ne asgje tjeter”.

MOS BESO NE QDO GJE QE THUHET

Ne nje menyre te parendomte te ligjerimit, axha Bajram na shtiu ne tregimin e pare te ilustruar:
Shikoni femije tregimin e pare! Ai e ka porosine e vet! Eshte nje tregim per nje gjuetar mendjelehte. Ai ishte nisur per te gjuajtur me rrjeten e tij dallendyshe te trasha dhe te bukura. Shkonte prej nje fushe ne tjetren , prej nje mali ne tjetrin, duke i vezhguar drunjte nje nga nje, duke e ndjekur nje dallendyshe qe ishte ndalur prane nje perrocke.
Gjuetari nuk e kishte lehte te kalonte prej nje vendi ne tjetrin. Ne fund kur u lodh u ul ne nje mal te vogel duke e pritur gjahun e tij te pasur.
U lodh nga pritja e gjate, ndaj u mbeshtet ne nje lis duke e vendosur ne te rrjeten ne te cilen ishte ushqimi terheqes per zogj.
Papritmas u lekund rrjeta e cila e kishte kapur nje zog. U gezua gjuetari dhe vrapoi nga rrjeta, duke menduar se si po e priste nje darke e shijshme. Gati fluturoi nga gezimi! Sa i bukur dhe i madh ishte ky zog! Me kujdes e liroi ate nga rrjeta dhe e kapi me dore, i mahnitur me pamjen e tij.
Atehere gjuetari iu drejtua dallendyshes me nje buzeqeshje te nje fitimtari: “Mire se vjen dallendyshja ime e bukur! Sa kohe te gjate te kam pritur!”
Zogu nga frika filloi te qaje dhe i tha: “Me leshoni zoteri gjuetar. Nuk keni kurrfare dobie nga une dhe nuk do t’jua heq urine juve. Ju lutem, me leshoni!”
Ne menyre ngacmuese u pergjigj gjuetari: “I kam thirrur shoket e mi tek une ne nje darke te madhe! Si mund ta mendoje kete pa mishin tend te lezetshem!?”
Zogu heshti pak e pastaj tha: “Me leshoni, gjuetar, une do t’jua tregoje se ku gjendet thesari me i madh ne toke!!!”
Kur gjuetari degjoi per thesarin, lakmia e madhe ia mori mendte dhe e leshoi zogun.
Zogu buzeqeshi, fishkelloi sa me bukur qe mundej, kercente prej gezimit duke thene: “A me besove, o mendjelehte, se une vertete e di se ku gjendet thesari? Sidoqofte, mos u merzit. Une do t’i lajmeroj te gjithe zogjte qe te largohen nga ky mal i vogel, e keshilla ime per ty eshte: “Mos beso ne qdo gje qe te thuhet! Ky eshte ai thesar!”
Dhe zogu fluturoi duke lene gjuetarin e mashtruar.

LARGOJE ZHGENJIMIN NGA VETJA JOTE

Tregimi i dyte, femijet e mi, eshte tregimi per humbjen e nje udheheqesi ushtarak. Shikoni me kujdes, ajo do t’ju jape nje mesim te paharrueshem dhe te dobishem.
Kishte filluar lufta ndermjet dy mbreterive fqinje.
Udheheqesi i nje ushtrie e kishte thirrur ne dyluftim udheheqesin e ushtrise se dyte. Pas luftimit te rende, e mundi ate, e zuri rob dhe e lidhi me pranga dhe zinxhir, e pastaj e dergoi ne burg.
Ushtria e kryeushtarakut qe e kishte humbur dyluftimin u shpernda e ushtaret iken neper shkretetire, duke u frikesuar se armiku do t’i zinte, do t’i roberonte dhe t’i burgoste.
Ndodhi diqka e papritur! Kryeushtaraku i mundur arriti te ike nga burgu e kur arriti tek nje burim ne mes te shkretetires, u ul te pushonte.
Filloi te mendonte per disfaten e vet te turpshme dhe ndonje menyre qe do ta nxirrte nga ajo situate e rende.
Ne ate moment vemendja e tij e terhoqi nje bubrrec i vogel qe kalonte prane tij duke bartur nje karkalec te madh, dhjete here me te madh se ai me trup e me peshe.... Por, bubrreci ishte i vendosur ne punen e tij.
Papritmas buburreci se bashku me karkalecin ra ne nje grope. U mundua te dilte se bashku me trofeun e vet. Karkaleci u mundua te lirohej disa here nga kthetrat e tij, por buburreci vazhdimisht e kapte dhe me te perpiqej te dilte nga gropa, gjersa me ne fund kjo gje edhe i shkoi per dore. Dhe ashtu, krenar se bashku me trofeun e vet, buburreci e vazhdoi rrugen e vet.
Kjo deshire e flakte dhe ky durim i buburrecit lane mbresa te thella tek udheheqesi i mundur ushtarak. Si ai buburrec, pa e humbur shpresen me sukses e kreu detyren e vet.
Qante per gabimin e vet; ishte penduar se nuk ishte ne pune me i zellshem dhe me me zemer. Filloi te mendoje se si ta therrase kundershtarin e tij ne dyluftim.
E mblodhi tere fuqine dhe vendosmerine e vet dhe u kthye vete te kundershtari dhe perseri e kerkoi ne dyluftim. Pas nje lufte te papare dhe te mundimshme, kundershtari i tij ra i vdekur ne toke!
Keshtu udheheqesi yne ushtarak fitoi dhe krenar u kthye ne mbreterine e vet. Dhe keshtu, nje buburrec me zellin e tij te panderprere ndikoi qe ky ushtarak te nxjerre mesim te dobishem.

PERDORE MENDJEN TENDE

I fundit, te nderuar femije, eshte tregimi per te verberin dhe fenerin.
1. Fotografia e pare, qe do ta shihni, e tregon nje te verber i cili ne njeren dore e mbane qypin e ne tjetren fenerin. Ai del naten nga shtepia e vet dhe shkon deri te sheshi i madh me bunar, ku mblidhen njerezit per te mbushur enet e veta me uje.
2. I verberi, ngadale duke bartur nje fener mberriti te bunari dhe kur i erdhi rendi, e mbushi qypin e vet me uje dhe u nis per ne shtepi.
3. Gjate rruges per ne shtepi e takoi nje njeri , i cili u habit se qfare i duhet te verbrit feneri qe ben drite!?
4. Mendonte me ze: “Qka i duhet te verbrit feneri, qfare ka ai prej kesaj?”
5. I verberi e degjoi. Kur iu afrua ai njeri, e pyeti me ze: “Qfare te duhet feneri?”
6. I verberi buzeqeshi dhe i tha: “Sikur vetem pak te mendoje nuk do te me pyeteshe per kete! A nuk e sheh se eshte nate dhe se eshte erresire kudo rreth nesh?”
7. Njeriu e leviz koken dhe thote: “Ashtu eshte, por ti qfare dobie ke nga feneri kur je i verber?”
8. I verbri tha: “Hej, njeri me sy, e mbaj fenerin qe ti te me shohesh! Sikur te mos e mbaja, dikush prej kalimtareve do te mund te ndeshej me mua, nga shkaku i erresires”.
9. Kur e mbaj fenerin te ndezur, e ndriqoj qdo gje perreth vete, ne menyre qe te mos ndeshem me dike dhe keshtu e ruaj enen time te mos thehet. A nuk eshte ashtu, vella?
10. Njeriu e uli koken nga kjo situate e pakendshme: “Te faleminderit plak ne keshillen dhe urtesine tende! Mos me gjyko! Une jam i paditur dhe i verber edhe pse shoh, e jo ti. Ti je i menqur edhe pse nuk sheh! Pranoje ndjesen teme! Sikur te kisha menduar mire dhe drejte, nuk do ta kisha parashtruar nje pyetje te tille!”
Sa mire do te ishte sikur njeriu t’i shfrytezonte te gjitha begatite qe i ka dhene All-llahu, ne menyre qe te mos turperohemi dhe te mos pendohemi, si dhe te mos behemi injorante.

DHE E NDJEKIM ME TE MIREN

Axha Bajram i ra borise dhe e lajmeroi fundin e shfaqjes dhe tha: “Femije te dashur, per nje shume te vogel te hollash ju i shikuat tregimet e dobishme nga arka e botes. Tregimi i pare flet per pasojat e marrezise, e dyta per frytet e durimit dhe qendrueshmerise, e treta per dobine e perdorimit te mendjes.
Mbajeni ne mend kete, te dashur femije dhe luteni All-llahun qe t’ju mesoje qe t’i keshilloni te tjeret ne menyre te drejte, ndaj luteni Ate qe te gjithe te jeni te degjueshem dhe ta ndjekim ate qe eshte e drejte”.

MESIMI I TREGIMIT

1. Mos beso ne qdo gje qe te thuhet!
2. Behu i durueshem dhe i zellshem, gjer ne fitore!
3. Gjithnje perdore mendjen tende!